Dojo (jap. 道場 dōjō) oznacza „miejsce drogi” i jest uniwersalnym miejscem praktyki tradycyjnych japońskich dyscyplin, które łączy idea samodoskonalenia. Pojęcie dojo wywodzi się z japońskiego buddyzmu, gdzie początkowo było miejscem przeznaczonym dla medytacji i ćwiczeń mnichów buddyjskich. Z czasem zaczęli je także wykorzystywać bushi, którzy poprzez ćwiczenia fizyczne oraz medytację doskonalili się i hartowali.
Przekraczając próg dojo, wkraczamy do przestrzeni, w której nieodzowna jest etykieta. Wchodząc i wychodząc, wykonujemy ukłon (jap. 礼 rei) wyrażający szacunek i podziękowanie. Możemy wchodzić jedynie boso. Panująca w dojo dyscyplina wewnętrzna, panowanie nad własnymi emocjami i nawykami, uczą harmonii i tolerancji. Nie należy tu okazywać negatywnych emocji, wrogich odruchów wobec innych czy braku świadomości. Uczęszczanie do dojo i przestrzeganie jego reguł oznacza nie tylko chęć uczenia się technik w ramach odbywającego się w nim treningu, np. treningu aikido. Potwierdza również chęć doskonalenia się przez własny trening.
Układ dojo jest zgodny z tradycją japońską, obejmując cztery ściany:
Dojo odzwierciedla harmonijne połączenie nauki, tradycji i samodoskonalenia, zapewniając przestrzeń zarówno do duchowego, jak i praktycznego rozwoju dla ćwiczących sztuki walki, np. aikido.